ΤΙ ΕΙΝΑΙ;
Στην καθομιλουμένη είναι το «ποντίκι» του χεριού, ενώ συχνά αποκαλείται και μυς εντυπωσιασμού. Ο δικέφαλος βραχιόνιος μυς έχει δύο κεφαλές που εμφανίζονται ως προεξοχές όταν συσπάται, οι οποίες του δίνουν το χαρακτηριστικό του σχήμα. Η μακρά του κεφαλή περιγράφεται ως ένα ισχυρό «κορδόνι», λεπτό και μακρύ, που ενδοαρθρικά προσφύεται στην «κούπα» του ώμου, στο γληνοειδές.
Μαζί με τους τένοντες που σχηματίζουν το στροφικό πέταλο (υποπλάτιο, υπερακάνθιο, υπακάνθιο και ελάσσονα στρογγυλό) λειτουργεί αδιάκοπα καθώς λαμβάνει μέρος σε κάθε κίνηση του ώμου. Η ανατομική του θέση και η «σύνδεσή» του με στροφικό πέταλο, και ιδίως με τον υπερακάνθιο τον οποίο διαπερνά, σημαίνει ότι τενοντίτιδά του σπάνια αποτελεί μεμονωμένη πάθηση· συνήθως συνοδεύει παθήσεις όπως το σύνδρομο πρόσκρουσης, τη γενικότερη φλεγμονή στο στροφικό πέταλο, την αρθρίτιδα ή τη χρόνια αστάθεια στον ώμο.
ΠΟΙΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ;
Οι φλεγμονές στον τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου οφείλονται κυρίως στον εκφυλισμό του όσο τα χρόνια περνούν. Εάν υπάρχει και καταπόνηση των χεριών εξαιτίας των επαναλαμβανόμενων κινήσεων πάνω από το ύψος του ώμου τότε είναι ακόμα πιο πιθανό να κάνουν την εμφάνισή τους.
Μιας και η μακρά κεφαλή του δικεφάλου ανεξάρτητα από τη χρήση του μυός γλιστρά μέσα στη «θήκη» της (έλυτρο) σε οποιαδήποτε κίνηση του ώμου, τα συμπτώματα της τενοντίτιδας είναι ευαισθησία στον τένοντα κατά την ψηλάφηση, πόνος κατά την κάμψη του αγκώνα υπό αντίσταση και πόνος κατά τον πρηνισμό (τη στροφή του χεριού ώστε η παλάμη να είναι προς τα κάτω).
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ;
Για να κάνει τη διάγνωση ο ορθοπεδικός, αφού πάρει λεπτομερές ιστορικό, θα εξετάσει τον ώμο του ασθενούς ώστε να δει το εύρος των κινήσεων που κάνει, τη δύναμή του αλλά και σημάδια αστάθειας. Ειδικά κλινικά τεστ θα δείξουν πόσο λειτουργικός είναι ο δικέφαλος μυς στο χέρι που υπάρχει το πρόβλημα. Η ακτινογραφία, αν και απεικονίζει μόνο τα κόκαλα, θα δείξει αν υπάρχουν άλλα προβλήματα στην άρθρωση, ενώ η μαγνητική τομογραφία θα δείξει τον τένοντα με μεγαλύτερη ακρίβεια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως και στην τενοντίτιδα στροφικού πετάλου, η αντιμετώπιση είναι συντηρητική με ξεκούραση, φαρμακευτική αγωγή, ανάρτηση ώμου, παγοθεραπεία, εγχύσεις κορτιζόνης, και φυσικοθεραπεία μετά το πέρας της οξείας φάσης της νόσου. Σε περιπτώσεις, όμως, συνεχών υποτροπών, αποτυχίας της συντηρητικής αγωγής, και συνοδών προβλημάτων στον ώμο που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής, τότε προτείνεται η χειρουργική-αρθροσκοπική αντιμετώπιση.
Εάν ο ασθενής είναι νέος και υψηλών λειτουργικών απαιτήσεων επιλέγεται η καθήλωση του τένοντα στο βραχιόνιο με μία «άγκυρα» (τενοντόδεση). Εναλλακτικό είδος αρθροσκοπικής επέμβασης, κυρίως σε βαριάς μορφής τενοντίτιδες, είναι η τενοντοτομή, δηλαδή το κόψιμο του τένοντα.
Μετεγχειρητικά ο ασθενής μπορεί να χρησιμοποιήσει αμέσως το χέρι του για βασικές καθημερινές δραστηριότητες. Οι ασκήσεις ενδυνάμωσης θα επαναφέρουν την κινητικότητα στον ώμο, ενώ συνήθως στους αθλητές συστήνεται να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους μετά το χειρουργείο.
Είστε βέβαιοι για την διάγνωση και για την θεραπεία που σας έχει προταθεί; Συμπληρώστε την παρακάτω φόρμα για να ζητήσετε δεύτερη γνώμη από τον Δρ. Κωνσταντίνο Ιντζόγλου.
Και θα επικοινωνήσουμε μαζί σας!
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adi pisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ;
Στην καθομιλουμένη είναι το «ποντίκι» του χεριού, ενώ συχνά αποκαλείται και μυς εντυπωσιασμού. Ο δικέφαλος βραχιόνιος μυς έχει δύο κεφαλές που εμφανίζονται ως προεξοχές όταν συσπάται, οι οποίες του δίνουν το χαρακτηριστικό του σχήμα. Η μακρά του κεφαλή περιγράφεται ως ένα ισχυρό «κορδόνι», λεπτό και μακρύ, που ενδοαρθρικά προσφύεται στην «κούπα» του ώμου, στο γληνοειδές.
Μαζί με τους τένοντες που σχηματίζουν το στροφικό πέταλο (υποπλάτιο, υπερακάνθιο, υπακάνθιο και ελάσσονα στρογγυλό) λειτουργεί αδιάκοπα καθώς λαμβάνει μέρος σε κάθε κίνηση του ώμου. Η ανατομική του θέση και η «σύνδεσή» του με στροφικό πέταλο, και ιδίως με τον υπερακάνθιο τον οποίο διαπερνά, σημαίνει ότι τενοντίτιδά του σπάνια αποτελεί μεμονωμένη πάθηση· συνήθως συνοδεύει παθήσεις όπως το σύνδρομο πρόσκρουσης, τη γενικότερη φλεγμονή στο στροφικό πέταλο, την αρθρίτιδα ή τη χρόνια αστάθεια στον ώμο.
ΠΟΙΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ;
Οι φλεγμονές στον τένοντα της μακράς κεφαλής του δικεφάλου οφείλονται κυρίως στον εκφυλισμό του όσο τα χρόνια περνούν. Εάν υπάρχει και καταπόνηση των χεριών εξαιτίας των επαναλαμβανόμενων κινήσεων πάνω από το ύψος του ώμου τότε είναι ακόμα πιο πιθανό να κάνουν την εμφάνισή τους.
Μιας και η μακρά κεφαλή του δικεφάλου ανεξάρτητα από τη χρήση του μυός γλιστρά μέσα στη «θήκη» της (έλυτρο) σε οποιαδήποτε κίνηση του ώμου, τα συμπτώματα της τενοντίτιδας είναι ευαισθησία στον τένοντα κατά την ψηλάφηση, πόνος κατά την κάμψη του αγκώνα υπό αντίσταση και πόνος κατά τον πρηνισμό (τη στροφή του χεριού ώστε η παλάμη να είναι προς τα κάτω).
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ;
Για να κάνει τη διάγνωση ο ορθοπεδικός, αφού πάρει λεπτομερές ιστορικό, θα εξετάσει τον ώμο του ασθενούς ώστε να δει το εύρος των κινήσεων που κάνει, τη δύναμή του αλλά και σημάδια αστάθειας. Ειδικά κλινικά τεστ θα δείξουν πόσο λειτουργικός είναι ο δικέφαλος μυς στο χέρι που υπάρχει το πρόβλημα. Η ακτινογραφία, αν και απεικονίζει μόνο τα κόκαλα, θα δείξει αν υπάρχουν άλλα προβλήματα στην άρθρωση, ενώ η μαγνητική τομογραφία θα δείξει τον τένοντα με μεγαλύτερη ακρίβεια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, όπως και στην τενοντίτιδα στροφικού πετάλου, η αντιμετώπιση είναι συντηρητική με ξεκούραση, φαρμακευτική αγωγή, ανάρτηση ώμου, παγοθεραπεία, εγχύσεις κορτιζόνης, και φυσικοθεραπεία μετά το πέρας της οξείας φάσης της νόσου. Σε περιπτώσεις, όμως, συνεχών υποτροπών, αποτυχίας της συντηρητικής αγωγής, και συνοδών προβλημάτων στον ώμο που επηρεάζουν την ποιότητα ζωής, τότε προτείνεται η χειρουργική-αρθροσκοπική αντιμετώπιση.
Εάν ο ασθενής είναι νέος και υψηλών λειτουργικών απαιτήσεων επιλέγεται η καθήλωση του τένοντα στο βραχιόνιο με μία «άγκυρα» (τενοντόδεση). Εναλλακτικό είδος αρθροσκοπικής επέμβασης, κυρίως σε βαριάς μορφής τενοντίτιδες, είναι η τενοντοτομή, δηλαδή το κόψιμο του τένοντα.
Μετεγχειρητικά ο ασθενής μπορεί να χρησιμοποιήσει αμέσως το χέρι του για βασικές καθημερινές δραστηριότητες. Οι ασκήσεις ενδυνάμωσης θα επαναφέρουν την κινητικότητα στον ώμο, ενώ συνήθως στους αθλητές συστήνεται να περιορίσουν τις δραστηριότητές τους μετά το χειρουργείο.
FAILED SURGERY DEFINITION
Epidemiological data indicate that the repair procedures of the anterior cruciate ligament disruptions are considered to have the highest success rates in the field of orthopaedic surgery, as they range from 75% to 99%, depending on the lesion and the patient. However, even with modern techniques, there is also a percentage of patients, whose surgery is not considered successful, for a number of reasons.
Referring to literature, there is no specific definition regarding when a disruption reconstruction surgery has failed, but surgical experience has shown that it is related to knee instability, persistent pain, and stiffness. Broadly speaking, namely, when the joint does not move as freely or as far as normal. Also, it is then when a new disruption in the already operated cruciate ligament, is very likely to occur
CAUSES OF THE FAILURE
The most common causes are a new, serious injury, or the graft placement in a poor position, based on older techniques, which are no longer applicable. A study which was presented at the annual meeting of the American Orthopaedic Society for Sports Medicine in 2014, underlines that the risk of a new injury (in the already operated cruciate ligament or the contralateral cruciate ligament) has increased among young and active athletes – according to the scholars, the graft which was used also plays an important role (the patellar tendon appears to have a lower rate of a re-disruption compared to the hamstrings).
HOW TO TREAT THE RECURRENT DISRUPTION
In order to deal with the new disruption in the anterior cruciate ligament, the surgeon needs specialized knowledge and should pay attention to details. The surgical approach is personalized, according to the patient’s age, activity level and functional requirements, and should also take various parameters, such as the knee instability and meniscal lesions, into account.
SURGICAL PROCEDURE
Often, during the new arthroscopic syndesmoplasty, a reinforced and more stable autograft is selected, while one of the existing surgical options is the reinforcement with an extra autograft, which is placed on the outside of the knee for greater stability (ALL, the known anterolateral ligament of the knee , or also a reinforcement through a modified Lemaire procedure).
WHAT TO EXPECT AFTER SURGERY
The autograft is received through the patient themselves and the surgery is performed arthroscopically. Usually, a 24-hour hospitalisation is required, and crutches are used for walking for about 5 weeks after surgery. The return to sporting activities is estimated at around 10-12 months.
Lorem ipsum dolor sit ametcon sectetur adipisicing elit, sed doiusmod tempor incidi labore et dolore.
Lorem ipsum dolor sit ametcon sectetur adipisicing elit, sed doiusmod tempor incidi labore et dolore.
Lorem ipsum dolor sit ametcon sectetur adipisicing elit, sed doiusmod tempor incidi labore et dolore.
Lorem Ipsum proin gravida nibh vel velit auctor aliquet. Aenean sollicitudin, lorem quis bibendum auctor, nisi elit consequat ipsum, nec sagittis sem nibh id elit. Duis sed odio sit amet nvvvibh vulputate cursus a sit amet mauris. Morbi accumsan ipsum velit. Nam nec tellus a odio tincidunt auctor a ornare odio. Sed non mauris vitae erat consequat. Class aptent taciti sociosqu ad litora torquent per conubia nostra, per inceptos himenaeos. Mauris in erat justo. Nullam ac urna eu felis dapibus elit set condimentum sit amet a augue. Sed non neque elit. Sed ut imperdiet nisi. Proin condimentum fermentum nunc.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adi pisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
