ΤΙ ΕΙΝΑΙ;
Οφείλει το όνομά του κατά κύριο λόγο στον ήρωα της Ιλιάδας, Αχιλλέα, και κατά δεύτερο λόγο στον Ολλανδό ανατόμο Philip Verheyen ο οποίος τον «βάφτισε» και τον περιέγραψε για πρώτη φορά το 1693 στο έργο του Corporis Humani Anatomia. Ο λόγος για τον αχίλλειο τένοντα, που αποτελεί κοινή τενόντια κατάφυση δύο μυών στην πτέρνα, του γαστροκνήμιου και του υποκνηµίδιου.
Ρήξη τένοντα σημαίνει ότι διακόπτεται η συνέχειά του, και πλέον δεν λειτουργεί κανονικά καθώς δεν μπορεί να συνδέσει σωστά τους μύες με τα οστά του πέλματος. Ο πιο συνηθισμένος μηχανισμός κάκωσης είναι να ασκηθεί απότομα μια ισχυρή δύναμη έλξης. Συνήθως οι ρήξεις συμβαίνουν 3-5 εκ. κεντρικά της κατάφυσης του αχιλλείου στην πτέρνα, σε μια περιοχή που έχει τη φτωχότερη αγγείωση.
ΠΟΙΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ;
Αν και πρόκειται για τον πιο ισχυρό τένοντα μιας και μπορεί να αντέξει δυνάμεις που φτάνουν τις 6 έως 8 φορές το βάρος του σώματος κατά το τρέξιμο και κατά τα άλματα, εντούτοις η ρήξη του είναι ένας σχετικά κοινός τραυματισμός, ειδικά στον νεαρό αθλούμενο πληθυσμό, και τις τελευταίες δεκαετίες στον δραστήριο πληθυσμό 30-50 ετών. Κάθε χρόνο μόνο στις ΗΠΑ οι ορθοπεδικοί καλούνται να αντιμετωπίσουν περίπου 230.000 περιστατικά ρήξεων αχιλλείου, και οι αριθμοί συνεχίζουν να ανεβαίνουν.
Υπολογίζεται ότι το 75-80% των τραυματισμών συμβαίνει κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων· στις μεγαλύτερες ηλικίες, και ειδικά στον ανδρικό πληθυσμό που δεν αθλείται συστηματικά («αθλητές του σαββατοκύριακου» ονομάζονται στη βιβλιογραφία), είναι ένας τραυματισμός που οφείλεται στην ελλιπή προθέρμανση και στον υπερβάλλοντα ζήλο κατά τη διάρκεια αθλημάτων υψηλών απαιτήσεων.
Ακόμα, οι μελέτες έχουν «ενοχοποιήσει», μεταξύ άλλων, τη χρόνια τενοντίτιδα, την εκτεταμένη χρήση κορτικοστεροειδών και αναβολικών στεροειδών, τη χρήση αντιβιοτικών που περιέχουν φλουοροκινολόνη, την ουρική αρθρίτιδα, τον υπερθυρεοειδισµό, την υπερχρήση και την εκφύλιση του τένοντα, αλλά και τις αλλαγές στη μηχανική του άκρου ποδός.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ;
Οι ασθενείς αναφέρουν έναν υπόκωφο ήχο, την αιφνίδια εμφάνιση πόνου, και οι περισσότεροι περιγράφουν ότι ένιωσαν σαν να τους χτύπησε κάποιος με σφυρί στο πίσω μέρος του ποδιού. Τον πόνο συνοδεύουν οίδημα και αιμάτωμα, η ικανότητα βάδισης μειώνεται σημαντικά, ενώ κατά την κλινική εξέταση, μέσω της οποίας γίνεται η διάγνωση, ο ορθοπεδικός μπορεί να ψηλαφίσει το κενό που δημιουργείται στην πορεία του τένοντα.
Το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία θα δείξουν το ακριβές σημείο της βλάβης και θα αναδείξουν και τις ατελείς ρήξεις. Η πλάγια ακτινογραφία του άκρου ποδός, εφόσον κρίνεται απαραίτητη, θα δείξει αν υπάρχει και αποσπαστικό κάταγμα.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ;
Η αντιμετώπιση της οξείας ρήξης του αχίλλειου τένοντα είναι κατά κανόνα χειρουργική – η συντηρητική θεραπεία με την ακινητοποίηση του πάσχοντος μέλους για 7-9 εβδομάδες επιλέγεται μόνο για ασθενείς υψηλού κινδύνου ή χαμηλών λειτουργικών απαιτήσεων. Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου γίνεται συρραφή του τένοντα, με ή χωρίς την ενίσχυσή του με μόσχευμα από τον ίδιο τον ασθενή.
Οι τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας (MIS) που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια, εκτός από τα πολύ καλά αποτελέσματα ως προς την ανάκτηση της δύναμης, ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες για νέα ρήξη στο μέλλον και μηδενίζουν τις επιπλοκές ενός ανοιχτού χειρουργείου. Ο χειρουργός αποφεύγει τις μεγάλες κλασικές τομές του δέρματος καθώς κάνει τη συρραφή μέσα από μικρές οπές με τη χρήση χειρουργικού μικροσκοπίου ή και χωρίς τη βοήθεια αυτού. Η κινητοποίηση μετά το χειρουργείο είναι σχεδόν άμεση και ο μετεγχειρητικός πόνος σαφώς μειωμένος. Ο ασθενής φορά ειδικό νάρθηκα σταθεροποίησης της ποδοκνημικής άρθρωσης και ακολουθεί ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα ασκήσεων ενδυνάμωσης και φυσικοθεραπειών.
Είστε βέβαιοι για την διάγνωση και για την θεραπεία που σας έχει προταθεί; Συμπληρώστε την παρακάτω φόρμα για να ζητήσετε δεύτερη γνώμη από τον Δρ. Κωνσταντίνο Ιντζόγλου.
Και θα επικοινωνήσουμε μαζί σας!
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adi pisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ;
Οφείλει το όνομά του κατά κύριο λόγο στον ήρωα της Ιλιάδας, Αχιλλέα, και κατά δεύτερο λόγο στον Ολλανδό ανατόμο Philip Verheyen ο οποίος τον «βάφτισε» και τον περιέγραψε για πρώτη φορά το 1693 στο έργο του Corporis Humani Anatomia. Ο λόγος για τον αχίλλειο τένοντα, που αποτελεί κοινή τενόντια κατάφυση δύο μυών στην πτέρνα, του γαστροκνήμιου και του υποκνηµίδιου.
Ρήξη τένοντα σημαίνει ότι διακόπτεται η συνέχειά του, και πλέον δεν λειτουργεί κανονικά καθώς δεν μπορεί να συνδέσει σωστά τους μύες με τα οστά του πέλματος. Ο πιο συνηθισμένος μηχανισμός κάκωσης είναι να ασκηθεί απότομα μια ισχυρή δύναμη έλξης. Συνήθως οι ρήξεις συμβαίνουν 3-5 εκ. κεντρικά της κατάφυσης του αχιλλείου στην πτέρνα, σε μια περιοχή που έχει τη φτωχότερη αγγείωση.
ΠΟΙΟΙ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΥΨΗΛΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ;
Αν και πρόκειται για τον πιο ισχυρό τένοντα μιας και μπορεί να αντέξει δυνάμεις που φτάνουν τις 6 έως 8 φορές το βάρος του σώματος κατά το τρέξιμο και κατά τα άλματα, εντούτοις η ρήξη του είναι ένας σχετικά κοινός τραυματισμός, ειδικά στον νεαρό αθλούμενο πληθυσμό, και τις τελευταίες δεκαετίες στον δραστήριο πληθυσμό 30-50 ετών. Κάθε χρόνο μόνο στις ΗΠΑ οι ορθοπεδικοί καλούνται να αντιμετωπίσουν περίπου 230.000 περιστατικά ρήξεων αχιλλείου, και οι αριθμοί συνεχίζουν να ανεβαίνουν.
Υπολογίζεται ότι το 75-80% των τραυματισμών συμβαίνει κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων· στις μεγαλύτερες ηλικίες, και ειδικά στον ανδρικό πληθυσμό που δεν αθλείται συστηματικά («αθλητές του σαββατοκύριακου» ονομάζονται στη βιβλιογραφία), είναι ένας τραυματισμός που οφείλεται στην ελλιπή προθέρμανση και στον υπερβάλλοντα ζήλο κατά τη διάρκεια αθλημάτων υψηλών απαιτήσεων.
Ακόμα, οι μελέτες έχουν «ενοχοποιήσει», μεταξύ άλλων, τη χρόνια τενοντίτιδα, την εκτεταμένη χρήση κορτικοστεροειδών και αναβολικών στεροειδών, τη χρήση αντιβιοτικών που περιέχουν φλουοροκινολόνη, την ουρική αρθρίτιδα, τον υπερθυρεοειδισµό, την υπερχρήση και την εκφύλιση του τένοντα, αλλά και τις αλλαγές στη μηχανική του άκρου ποδός.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ;
Οι ασθενείς αναφέρουν έναν υπόκωφο ήχο, την αιφνίδια εμφάνιση πόνου, και οι περισσότεροι περιγράφουν ότι ένιωσαν σαν να τους χτύπησε κάποιος με σφυρί στο πίσω μέρος του ποδιού. Τον πόνο συνοδεύουν οίδημα και αιμάτωμα, η ικανότητα βάδισης μειώνεται σημαντικά, ενώ κατά την κλινική εξέταση, μέσω της οποίας γίνεται η διάγνωση, ο ορθοπεδικός μπορεί να ψηλαφίσει το κενό που δημιουργείται στην πορεία του τένοντα.
Το υπερηχογράφημα και η μαγνητική τομογραφία θα δείξουν το ακριβές σημείο της βλάβης και θα αναδείξουν και τις ατελείς ρήξεις. Η πλάγια ακτινογραφία του άκρου ποδός, εφόσον κρίνεται απαραίτητη, θα δείξει αν υπάρχει και αποσπαστικό κάταγμα.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ;
Η αντιμετώπιση της οξείας ρήξης του αχίλλειου τένοντα είναι κατά κανόνα χειρουργική – η συντηρητική θεραπεία με την ακινητοποίηση του πάσχοντος μέλους για 7-9 εβδομάδες επιλέγεται μόνο για ασθενείς υψηλού κινδύνου ή χαμηλών λειτουργικών απαιτήσεων. Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου γίνεται συρραφή του τένοντα, με ή χωρίς την ενίσχυσή του με μόσχευμα από τον ίδιο τον ασθενή.
Οι τεχνικές ελάχιστης επεμβατικότητας (MIS) που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια, εκτός από τα πολύ καλά αποτελέσματα ως προς την ανάκτηση της δύναμης, ελαχιστοποιούν τις πιθανότητες για νέα ρήξη στο μέλλον και μηδενίζουν τις επιπλοκές ενός ανοιχτού χειρουργείου. Ο χειρουργός αποφεύγει τις μεγάλες κλασικές τομές του δέρματος καθώς κάνει τη συρραφή μέσα από μικρές οπές με τη χρήση χειρουργικού μικροσκοπίου ή και χωρίς τη βοήθεια αυτού. Η κινητοποίηση μετά το χειρουργείο είναι σχεδόν άμεση και ο μετεγχειρητικός πόνος σαφώς μειωμένος. Ο ασθενής φορά ειδικό νάρθηκα σταθεροποίησης της ποδοκνημικής άρθρωσης και ακολουθεί ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα ασκήσεων ενδυνάμωσης και φυσικοθεραπειών.
FAILED SURGERY DEFINITION
Epidemiological data indicate that the repair procedures of the anterior cruciate ligament disruptions are considered to have the highest success rates in the field of orthopaedic surgery, as they range from 75% to 99%, depending on the lesion and the patient. However, even with modern techniques, there is also a percentage of patients, whose surgery is not considered successful, for a number of reasons.
Referring to literature, there is no specific definition regarding when a disruption reconstruction surgery has failed, but surgical experience has shown that it is related to knee instability, persistent pain, and stiffness. Broadly speaking, namely, when the joint does not move as freely or as far as normal. Also, it is then when a new disruption in the already operated cruciate ligament, is very likely to occur
CAUSES OF THE FAILURE
The most common causes are a new, serious injury, or the graft placement in a poor position, based on older techniques, which are no longer applicable. A study which was presented at the annual meeting of the American Orthopaedic Society for Sports Medicine in 2014, underlines that the risk of a new injury (in the already operated cruciate ligament or the contralateral cruciate ligament) has increased among young and active athletes – according to the scholars, the graft which was used also plays an important role (the patellar tendon appears to have a lower rate of a re-disruption compared to the hamstrings).
HOW TO TREAT THE RECURRENT DISRUPTION
In order to deal with the new disruption in the anterior cruciate ligament, the surgeon needs specialized knowledge and should pay attention to details. The surgical approach is personalized, according to the patient’s age, activity level and functional requirements, and should also take various parameters, such as the knee instability and meniscal lesions, into account.
SURGICAL PROCEDURE
Often, during the new arthroscopic syndesmoplasty, a reinforced and more stable autograft is selected, while one of the existing surgical options is the reinforcement with an extra autograft, which is placed on the outside of the knee for greater stability (ALL, the known anterolateral ligament of the knee , or also a reinforcement through a modified Lemaire procedure).
WHAT TO EXPECT AFTER SURGERY
The autograft is received through the patient themselves and the surgery is performed arthroscopically. Usually, a 24-hour hospitalisation is required, and crutches are used for walking for about 5 weeks after surgery. The return to sporting activities is estimated at around 10-12 months.
Lorem ipsum dolor sit ametcon sectetur adipisicing elit, sed doiusmod tempor incidi labore et dolore.
Lorem ipsum dolor sit ametcon sectetur adipisicing elit, sed doiusmod tempor incidi labore et dolore.
Lorem ipsum dolor sit ametcon sectetur adipisicing elit, sed doiusmod tempor incidi labore et dolore.
Lorem Ipsum proin gravida nibh vel velit auctor aliquet. Aenean sollicitudin, lorem quis bibendum auctor, nisi elit consequat ipsum, nec sagittis sem nibh id elit. Duis sed odio sit amet nvvvibh vulputate cursus a sit amet mauris. Morbi accumsan ipsum velit. Nam nec tellus a odio tincidunt auctor a ornare odio. Sed non mauris vitae erat consequat. Class aptent taciti sociosqu ad litora torquent per conubia nostra, per inceptos himenaeos. Mauris in erat justo. Nullam ac urna eu felis dapibus elit set condimentum sit amet a augue. Sed non neque elit. Sed ut imperdiet nisi. Proin condimentum fermentum nunc.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adi pisicing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua.
